" وبیان" به نقل از وبلاگ"لحظه دیدار" نوشت:
می‌خواهم برگردم به روزهای کودکی..
آن زمان‌ها که پدر تنها قهرمان بود
عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد
بالاترین نــقطه‌ى زمین، شــانه‌های پـدر بــود
بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادرهای خودم بودند
تنــها دردم، زانوهای زخمـی‌ام بودند
تنـها چیزی که می‌شکست، اسباب‌بـازی‌هایم بـود
و معنای خداحافـظ، تا فردا بود!
" وبیان" به نقل از وبلاگ"روستای کلل دشتی" نوشت:
دوش رفتمُ ور دِیم یه چی بُگُوم سیش
مگه واهِشت که بُگُوم؛او پا نهاد پیش
" وبیان" به نقل از وبلاگ"❀◕ ‿ ◕❀ SARYRA ❀◕ ‿ ◕❀ " نوشت:
لب ساحل نشسته ام قلم را برمیدارم از طبیعت دریا برایتان می نویسم ؛خنکای عصری بهاری لحظاتی را به تماشای دریای خوش رنگ نشستم.امروز دریا با همه قشنگی و آرامشش پر از موج های بلند آبی بود نگاهم را به موج های بلند دریا خیره میکنم 
از او رو برمیگیرم و به ماسه ها چشم می دوزم دستانم را در ماسه ها فرو می برم و شن های ساحل را نوازش می کنم
" وبیان" به نقل از وبلاگ"دریای اندیشه جنوب" نوشت:
دل تکونی از خونه تکونی واجب تره...
دلت رو بتکون از حرفا،بغضا،آدما...
دلت رو بتکون از هر چی تو این یکسال،
یادش دلت رو به درد آورد...
" وبیان" به نقل از وبلاگ"مشق مهر" نوشت:
دلـت را بتـکان ...
غصه هایت که ریخت،تو هم همه را فراموش کن
دلت را بتکان
اشتباه هایت وقتی افتاد روی زمین،بگذار همانجا بماند
فقط از لا به لای اشتباه هایت،یک تجربه را بیرون بکش
قاب کن و بزن به دیوار دلت ...
دلت را محکم تر اگر بتکانی تمام کینه هایت هم می ریزد
و تمام آن غم های بزرگ و همه حسرت ها و آرزوهایت ...
باز هم محکم تر از قبل بتکان
