قصّه مو و دیم

" وبیان" به نقل از وبلاگ"روستای کلل دشتی" نوشت:

قصّه مو و دیم

دوش رفتمُ ور دِیم یه چی بُگُوم سیش

مگه واهِشت که بُگُوم؛او پا نهاد پیش

دِی دِگه پیر آبیدی مین تو سِرت نی

هرکی می خی تو بُگو تا مو بِرُم سیش

زنِ بندری می خی یا زنِ شهری

سی تو حاضِرمُ بِرُم تا جزیره ی کیش

فاطو می خی ، کنیزو یا مرو شوخو

دُوتِ غریب می خی یا دُختِ درویش

هر کمو تا که بِخی، بگو عزیزمُ

مرد اگه زن نسونه بار می کشِن ریش

دِی نمی دونی مرو وَختی که مّکناش

ری سِرش وامیسونه دل می جّخهِ سیش

دُماغش مِثِ کِلَم، بُرمِش کمونِن

چه بِگُم از دو چِشِ کِشَنگِ آبیش

گفتُمِش، دی بُخُدا،بَسِن ای حرفا

گَپِ مردم می زنی و صدتا می نی ریش

دِی کُیا پیر آبیدُم، مو هَنی بچه م

تو دیدی تو صورتُم یه تالی از ریش

مرو و فاطو کیِن،مو زن نمی خام

مث گُنز آبیدی، مو هِی می زنی نیش

مِثِ که ای حرفا، نعوُذ بالله

مث صندل که مینیش ری خُرنگِ آتیش

سرِ جاش پابید و زد چَکی تو گوشُم

دومیش زد تو سَرُم با لنگ جوتیش

مو فرار می کِردُم و بُوا بُوام بید

او پسِ مو می دُوید با چوغ دسیش

مو ز پیش و او زِ پس هی می دُویدیم

که یهو جَخیدُم از خُوِ شُوِ پیش

شعر از محمود ابراهیمی