شکر و سپاس

" وبیان" به نقل از وبلاگ"حجـه الاسلام زایرحاجی واعظی لقب" نوشت:

آن عالم وارسته همیشه و در همه حال به مردم و خانواده توصیه می نمودند:

همیشه راضی باشید و قناعت کنید که خداوند قناعت کنندگان را دوست می دارد .

 هماره سپاسگزار نعماتی باشید که خداوند به شما ارزانی داشته است .

هیچوقت نگوئید من فلان چیز را دوست ندارم یا نمی خورم.

 اکثر اوقات ایشان جائی که دعوت بودند یا سفره کشیده میشد شروع بخوردن نان در سفره میکردند و سفارش داشتند که بمحض اینکه نان در سفره قرار گرفت نباید منتظر غذایی دیگر بود. واگر غیر از این باشد ناسپاسی است.

نان را بدون هیچ غذای دیگری چنان با اشتیاق میل می کردند که کسانی که می دیدند لذت می بردند. در آداب غذا خوردن آنمرحوم میشد ساده زیستی را بوضوح مشاهده کرد.

---

آیه شماره 7 از سوره مبارکه ابراهیم

وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِن شَکَرْتُمْ لأَزِیدَنَّکُمْ وَلَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ

و (نیز به یادآور) هنگامى که پروردگارتان اعلام فرمود: همانا اگر شکر کنید، قطعاً شما را مى‏افزایم، و اگر کفران کنید البته عذاب من سخت است.

 تفسیر:سنّت خداوند بر آن است که شکر را وسیله‏ى ازدیاد نعمت قرار داده و این سنّت را قاطعانه اعلام کرده است. «تأذن ربّکم» خدا براى تربیت ما، شکر را لازم کرد نه آنکه خود محتاج شکر باشد. «ربّکم» با شکر نه تنها نعمت‏هاى خداوند بر ما زیاد مى‏شود، بلکه خود ما نیز رشد پیدا مى‏کنیم، زیاد مى‏شویم و بالا مى‏رویم.«لازیدنّکم» کیفر کفران نعمت، تنها گرفتن نعمت نیست، بلکه حتى گاهى نعمت سلب نمى‏شود ولى به صورت نقمت و استدراج در مى‏آید تا شخص، کم‏کم سقوط کند. «لان کفرتم انّ عذابى لشدید»