دوران اسارت(قسمت دوم)

" وبیان" به نقل از وبلاگ" کنگان فرهنگ" نوشت:

س: در دوران اسارت چه احساسی داشتید؟

پاسخ:دوران اسارات خیلی سخت گذشت،اوایل فکر می کردیم که دشمن حتما ما را خواهد کشت، اما پس ازگذشت چند ماه فهمیدیم که عراقیها دیگر دست به این کار نخواهند زد .اما امیدی به آزادی نداشتیم و بر این باور بودیم که  هرگز آزاد نخواهیم شد.دو ماه از اسارت ما گذشته بود که ماموران صلیب سرخ به ارودگاه ما آمده و نام ما به عنوان اسیر در لیست های خود ثبت نمودند.بعد از شش ماه توانستیم به خانواده هایمان نامه بنویسیم ، ماموران صلیب سرخ پاسخ نامه ها را پس از چند ماه آوردند وقتی نامه ها بدستمان رسید یک سال از اسارت ما می گذشت همگی  خوشحال بودیم انگار دنیای دیگری بر روی ما بازشده بود،ظاهرا وابستگانمان پس از 4 ماه از اسارت ما باخبر شده بودند.

س : جهت سرگرمی و گذراندن اوقات سخت اسارت ،چه فعالیتهایی انجام می دادید؟

ج: کلاسهای آموزشی توسط تعدادی از اسراء راه اندازی شد و افراد ی که دارای تحصیلا عالی بودند به بقیه آموزش قرآن و زبان انگلیسی  می دادند منهم جزء شرکت کنندگان در این کلاسها بودم،12 ترم آموزش دیدم و زبان انگلیس خوب یاد گرفتم ،متاسفانه الان خیلی از کلمات را فراموش کرده ام.هموطنان کردی که همراه ما اسیر شده بودند به ما نحوه دوختن گیوه یاد دادند.بعد از سه سال تلویزیونی به خوابگاه ما آوردند عده ایی مخالف این اقدام بودند اما تعدادی شبها به تماشای تلویزیون می نشستند.

س: رفتار نیروهای عراقی با شما چگونه بود؟

ج:عراقیها واقعا با ما رفتار بدی داشتند، اوایل اسارت  تا می توانستند ما را شکنجه می کردند.اما وقتی قرار بود نیروهای صلیب سرخ به ارودگاه بیایند ،رفتارشان کمی بهتر می شد اما دو روز پس از رفتن نیروهای صلیب، باز آزار و اذیت آنها شروع می شد.وضعیت دستشویی ها خوب نبود،ماهی یکبار حمامها آب گرم داشتند،وضعیت غذا نامناسب بود،ظهرها برنج بدون خورش به ما می داند ،  بیشتر شبها غذای ما لوبیا بود.تنها روزای جمعه ها ناهار مرغ و برنج می خوردیم.                  ادامه دارد