گردکان بر گنبد

" وبیان" به نقل از وبلاگ"دیلمی یل" نوشت:

نمی دانم برای شما نیز پیش امده که در هنگام تربیت فرزندان به مواردی بر بخورید که هر چه تذکر می دهید و سعی در دور کردن فرزندان از رفتار و عملکردی دارید می بینید که هر بار به در بسته خورده اید و تربیت شما چون گردکان بر گنبد بی فایده و بی ثمر می شود .سپس می نشینید و به بررسی موضوع می پردازید وبا خود فکر می کنید که اشکال کار از کجاست ؟

وشاید پس از اندکی تامل دریابید که : ای دل غافل اشکال دقیقا از خود شماست.یعنی این شما هستید که به عنوان الگوی فرزندانتان هنوز از آن رفتار نادرست درست برنداشته اید .پس کوتاه ترین راه در تربیت فرزند این است که اول کاستی ها را در خود بر طرف کنید.

گاهی در اجتماع نیز همین اتفاق می افتد.شاید در روزها و هفته ها،بارها و بارها مطالب انتقادی درباره ی وضعیت جامعه و طرز رفتار مردمان بخوانید و با خود بگویید تا کی باید این انتقادها ادامه داشته باشد.چرا فایده ها و تاثیرهای این انتقادها اندک است و چرا هردم رفتارهایی عجیب و شایسته ی شماتت از دیگران و خود می بینیم.

به طور مثال شاید این روزها همان طور که در یکی دو سال گذشته هم مواردی پیش آمده بود،از دیدن رفتار مردمی که برای گرفتن سبد کالا به سر و روی هم می پریدند و در صف های طولانی به مجادله می پرداختند ،با خود بگویید چرا شاهد چنین رفتارهایی هستیم.و یا هنگامی که تلاش مردم در بی قانونی و قاچاق و اختلاس و حرام خوری و اندک فروشی را می بینید بگویید پس این همه موعظه و گفتار بزرگان چه تاثیری در پرورش افراد جامعه داشته است؟

حقیقت این است که اشکال را باید در رفتار وشیوه زندگی خود ما باید دید.متاسفانه سال هاست که در پرورش فرهنگ و ادب مردم کوتاهی می شود.نادانسته تمام بار سنگن تربیت و پرورش مردمان را بر شانه های دین قرار داده ایم و هر بار شاهد بیشتر فرو رفتن مردم در منجلاب کج رفتاری ها شده ایم.غافل از این که دین به مثابه حریری لطیف است که اگر بر قامتی ناراست فرود اید نه بر زیبایی قامت می افزاید و نه چیزی از لطافت حریر باقی می ماند.حریر دین و یا همان استبرق سبز خوش رنگ بهشتی زمانی جلوه ی واقعی خود را نشان می دهد که مردمان با صیقل دهنده ی علم و ادب و فرهنگ،به وجودی موزون و زیبا دست یافته باشند.وجود و حضورپرورش یافته ای که زیبابی ها و ارزشمندی دین را به  بهترین صورت نشان می دهد.

شاید توجه به همین نکته بوده است که فردوسی را بر آن داشته تا قبل از دین ،از دانش سخن بگوید:

تو را دانش و دین رهاند درست   در رستگاری ببایدت جست

بنابراین فعالان اجتماعی و کسانی که دل به حال مردم و جامعه ی خویش می سوزانند باید بدانند که پیش از هر انتقادی و یا خرده گیری بر رفتار گاه ناشایست مردمان،لازم است که در ترویج فرهنگ و هنر بکوشند.چون اگر مردمان از علم فرهنگ و ادب دور بمانند نه از دست دین کاری بر می اید و نه از دست انتقادهای گاه و بی گاه نقادان.