شعرفرج کمالی
" وبیان" به نقل از وبلاگ"بروبچ برازجون"نوشت:
سر ره دوم بسیا بی گذشتم.....
گرفتارم که آخر تال مینی..........
خدایا جون سیرم کرده هجرش.........
اسیرم کرده عشق نازنینی....
دریغا وش ندارم دس رسینی......
دلم واویده إنا مورگ خینی.........
مو تا کی پی تلیت غم بسازم؟؟؟
خدایا مینه خیرالرازقینی؟؟؟؟
زمینل تشنه ین نیل تابسوزه....
ببارن نم نمی سی لو ترینی.......
وشوسه آدمل آمخته ویمن.........
بکش ای ماه سیشون تیتکینی.......
خشه بی منمنه سرما شو ماه.....
ایخوسی ری وتا ری تمپلینی.........
کشک باید بدی شو تا بفهمی.......
چه ذاته دم دم صب پینکینی؟؟؟؟
چه خاشه مس کنی فصل بهاری.....
کنی تو حال مسی بلکمینی..........
دس خت غولکی شی او در آری........
بخونی و ش یه سینه گر کرینی.......
کنی بر جومه ی سرخ یه خالی.......
در آری هرلواس خط خطینی..........
گل افتوپرس می افتوایمو...........
بگو احسن و همچی عاشقینی..........
که درس عاشقی مکتب نمیخوا............
کتاب و مکتبی دی بهزای نی..........
وحق ای دل ایه نیمید واوی...........
نمیخوامت که باو شی زمینی..........
کمالی غیر حق گفتن و خواسن..........
تو ای دنیا نداره دل خشینی............
وش:بهش ............................تال مین: تار مو
مورگ خین:خونی که در یک جا جمع شده....خون زیاد
تلیت غم: انباشته شدن غم ......غم زیاد
نیل: نگذار.......................آمخته: عادت
خشه: خوش است
بی منمنه: بدون دغدغه
افتوپرس: گل آفتابگردان
نیمید: نا امید
شی زمینی: زیر زمین
- ۹۲/۱۱/۲۰