آموزش و پرورش جایی برای آموزش انسان شدن یا رقابت برای کنکور ودرصد قبولی

" وبیان" به نقل از وبلاگ"صبای کنگان" نوشت :

آنچه باعث شد تا این مطلب را بنویسم نگرانی  از فراموش شدن  اهداف اساسی آموزش و پرورش در مدارس است .نگاهی به فعالیت مدارس و خواسته های روسای ادارات و ساز مان های آموزش و پرورش، نشان دهنده ی این است که  هدف اصلی و اساسی نهاد گسترده ی آموزش و پرورش  که همان تعلیم و تربیت  ،انسان سازی وآموزش مهارت خوب بودن و خوب زندگی کردن است تبدیل به  یک هدف  یعنی  افتخار به بالا بودن درصد قبولی در امتحانات وبد تر از آن کنکور شده .سخن از کنکور و هدف واقع شدن آن حتی  به  مقطع راهنمایی  نیز سرایت کرده .بازار انتشاراتی های مختلف گرم و کتاب های رنگا رنگ  و قطور چاپ و توزیع می شود .کنکور جای همه چیز را گرفته .جای خط،جای نقاشی، جای انشاء ،جای مشاعره ،جای اردوهای تفریحی ،جای بازدیدها ی علمی ،جای مسابقات ورزشی ،فرهنگی و هنری و بهتر بگویم جای شادی و نشاط  دوران کودکی ،نو جوانی و جوانی وبروز استعدادهای بالقوه ی فرزندانمان را .چرا که این امور از منابع کنکور نیست  و در بالا بردن درصد قبولی نقش ندارند .

براستی  کودکان و نوجوانان امروز و پدران و مادران فردا ،در مدارس کدام مهارت از مهارت های زندگی را یاد می گیرند ؟مگر نه این است که اینان باید روحیه ی تعبد ،استقلال ،اعتماد به نفس،عدالت خواهی و عدالت پذیری ،قناعت،مسوولیت پذیری،ایثار ،تحمل  وبردباری ،اجتماعی بودن، همفکری و مشارکت ،نظم و انضباط  و...را در مدرسه وخانه یاد بگیرند ؟در حال حاضر مدارس ما به کدامیک از از این امور می پردازند ؟اگر می پردازند به چه شکلی ؟آیا در چهار چوب همان کتاب درسی  و سخنرانی  ؟یا با تنوع روشها و ابزارها که کتاب و سخنرانی معلم ،یکی از ابزار ها است ؟چرا فضای مدارس ، برای دانش آموزان  محیطی خسته کنند ه و دلگیر است به نحوی که زنگ منزل ،خوش صدا ترین آواز است  وگویی که از زندان رهایی یافته اند ؟

آیا شادی و نشاط و طراوت را با نوشته و کتاب می توان ایجاد کرد؟آیا فرهنگ و اخلاق  و اعتقادات دینی و...را می شود در قالب مشتی کتاب وجزوه و سخنرانی انتقال داد ؟یا لازم است هنر ، ورزش ،تفریح ، طبیعت ،سخن نیک ،عمل و رفتار شایسته را با هم در آمیخت و از این خستگی مفرط ناشی از نگرانی از نمره و کنکور  رهایی یافت ؟ وقتی کتابی درسی نوشته می شود قطعاً اهداف رفتاری نیز برای آن در نظر گرفته می شود علاوه بر آن روشهای تدریس هر درس و ابزار کار مورد نیاز نیز برای هر درس مشخص می شود .آیا هدف رفتاری کتاب دینی ،جغرافی ،تاریخ ،جامعه شناسی و.....کنکور است ؟آیا ابزار کار معلم فقط کتاب درسی ویا کتاب های قطور و جزوه های  قطور تر سوالات کنکور است ؟آیا روش یاد دهی تنها سخنرانی و خطابه و وعظ است ؟یا تعلیم و تربیت چیزی فراتر از اینهاست ؟

البته نباید فراموش کرد که اگر آموزش  و پرورش کودک و نوجوان به درستی وبا روش های صحیح صورت گیرد، موفقیت در کنکور نیز خود بخود حاصل می شود و درصد قبولی ها نیز محقق می شود .

حال شما بگویید آیا  سبک موجود انسان تربیت می کند یا ماشین حفظ مطالب جهت موفقیت در کنکور سراسری و آزمون های درسی  ؟

با این توصیف آیا امکان انتقال فرهنگ ، تمدن . اعتقادات مذهبی و... به نسل بعد ممکن است؟ آیا مشکلات و معضلات موجود جامعه ی ما که ناشی عدم آموزش صحیح و اصولی است بر طرف خواهد شد ؟  متاسفانه با توجه به وضعیت موجود ،چنین به نظر نمی رسد.

در پایان ضمن احترام به معلمان و مدیران و همکارانی  که  بنا به وظیفه شناسی ، تلاش می کنند تا به تعهد اصلی خود عمل کنند وبا وجود عدم هر گونه مشوقی ،مسیر حقیقی را طی کنند ،لازم است عرض کنم که شیوه ی موجود در آموزش و پرورش(حد اقل در مناطق ما) نمی تواند نسلی خلاق ،با سواد و آشنا به وظایف خود تربیت کند .باید برای وضعیت موجود چاره ای اندیشید .با تدبیر و اندیشه  مدارس را به کانون تعلیم و تربیت به معنای واقعی تبدیل کرد. بازی ،سرگرمی ،تفریح ،ورزش،شادی،هنربا همه وسعتش،تکنولوژی و...به عنوان ابزار آموزش علم و تربیت روح و روان ،باعث بکار گیری استعداد ها در زمینه مخصوص خود وتزریق شادی و نشاط به فضای مدارس خواهد بود .مواردی که جایش در مدارس خیلی خالیست.البته لازمه ی این کار اعتقاد همه مجموعه ی تعلیم و تربیت به چنین امری و بر داشتن گام های عملی است .

زمان نوشتن این مطلب مصادف شد با پخش مستند مربوط به مرحوم محمد بهمن بیگی از شبکه 2 سیما در آخر شب .از سخنان ایشان در این مستند ،این عبارت را به پاس احترام به این شخصیت بزرگ  ذکر می کنم که گفتند:

مردم این کره خون آلود یا در جنگند و یادر حال تدارک جنگ .دوای این درد خانمانسوز  تعلیم و تربیت صحیح است  .