خواسته دانشجو؛ فضای آرام علمی یا اردوکشی سیاسی؟

" وبیان" به نقل از وبلاگ"بصیرت افزایی و ولایتمداری" نوشت :

با روی کار آمدن هر دولتی در کشور ما سیاست های دولت های قبل زیر سوال رفته و بیشتر آنها مغایر با اهداف دولت جدید شمرده می شود و دولت جدید بر خود لازم و واجب می داند که علی رغم هزینه های سرسام آور که همه نیز از بیت المال است، آثار به جا مانده از دولت قبل را پاکسازی نماید و به اصطلاح "یک خانه تکانی درست و حسابی کند" و این خانه تکانی اساسی گاها تا نگهبانی ادارات بسیار خرد نیز پیش می رود.

اگر همه جابجایی ها و تغییرات را به جا و طبق برنامه مدون و کارشناسی شده هم بدانیم و حتی معتقد به خشکاندن ریشه بعضی از طرح ها و برنامه های قبلی هم باشیم، ولی رشد فزاینده علمی کشور امری نیست که بتوان منکر آن شد و ریشه آن را زد و از نو نهال علم را کاشت بلکه باید با سرعت و توجه بیشتری مورد عنایت دولت جدید قرار گیرد و این نرخ مدام در حال افزایش باشد.

متاسفانه شاهدیم که روند پژوهشی و علمی در فضای دانشگاهی کشور ما با تغییر دولت بعضا دوچار تغییرات بسیار ناخوشایندی می شود که آینده روشنی را برای فضای علمی کشور ترسیم نمی کند.

بعد از انقلاب اسلامی و با از بین رفتن حکومت طاغوت، فضای دانشگاهی ما برهه هایی از زمان کاملا سیاسی می شد و گروه ها و احزاب سیاسی نیز اصلی ترین نیروها و حتی لیدر های خود را از این فضا تامین می کردند و بیشتر پایگاه های سیاسی خود را در دل این فضا بر پا می کردند و بدین ترتیب مراکز دانشگاهی ما که باید مکان هایی علمی بود به مکان هایی برای اردوکشی احزاب و گروه های سیاسی بدل می شد.

برای حل این معضل که فضای علمی کشور را رفته رفته به قهقرا می برد و نیز برای زدودن عناصر فسادانگیز درون دانشگاه ها و جلوگیری از جولان دادن آنها پیشنهاد انقلاب فرهنگی در درون دانشگاه ها داده شد که گرچه دارای ضعف های فراوانی بوده است ولی در آن برهه توانست تا حدودی فضای علمی کشور را تعدیل بخشد و به رشد علمی کشور کمک کند.

اندکی پس از انقلاب فرهنگی در درون دانشگاه های کشور ذهن و فکر جوانان دانشگاهی و نخبگان علمی ما معطوف به جنگ و دفاع از ناموس و کشور اسلامی خود شد ولی پس از پایان یافتن جنگ دیگر بهانه ای برای سهل انگاری در خیزش جوانان به سوی تحصیل علم و پیشرفت در عرصه های علمی قابل قبول نبود و حتی یکی از مهمترین راه هایی که می توانست خسارات جنگ را جبران و در مقابل تهدیدات و تحریم های بی امان دشمنان به ما کمک کند، همان پیشرفت در زمینه های علمی بود.

بعد از جنگ در برهه ای کوتاه از زمان که شعار سازندگی بر سر زبان ها بود جوانان دانشگاهی ما تا حدودی در عرصه های علمی رشد داشتند و توان خود را برای ابداعات و اختراعات به کار بستند و فعالانه در پی آبادانی دیار خود شتافتند، تا اینکه در دستگاه دولت هاشمی رفسنجانی شاهد طرح توسعه اقتصادی به شیوه غرب و حتی به قیمت له شدن مستضعفین و محرومین زیر چرخ های توسعه بودند و این شد که اقتصاد بازار آزاد روی کار آمد.

حال جوان دانشگاهی ما به جای اینکه توان خود را برای چرخاندن چرخ های اقتصاد غبار گرفته کشور خود بگذارند به تقابل با دولت برخاستند و به فکر این بودند که چگونه چرخ های توسعه اقتصادی مطلوب غرب را از حرکت بازدارند و شاید این چوب لای چرخ کردن ها آغازی برای اختلاف دانشجویان با دولت خود در این کشور بود.

غالب دانشجویان از مناطق محروم کشور بودند و پس از راه یافتن به دانشگاه نمی توانستند ببینند که دولت سیاستی ضد خانواده آنها در پیش گرفته است و همین بود که دانشجویان در قالب تشکل های دانشجویی که آن زمان انجمن اسلامی و بسیج بود اعتراضات خود را نسبت به دولت اعلام کردند. با این حال فضای دانشگاه که باید محلی برای کسب علم و دانش و آگاهی های سیاسی باشد، کم کم به فضایی سیاست زده مبدل شد که محلی برای بازی سیاسیون و مرفهین بی درد بود که اغلب فرزندان آنها در دانشگاه های غرب مشغول تحصیل بودند، البته دولت نیز خاموش ننشست و در پی تشکیل تشکلهایی دولتی در دانشگاه ها برای تقابل با این هجمه های عظیم برآمد.

بعد از دولت هاشمی سکان این کشتی به محمد خاتمی رسید، آن هم با شعار توسعه و مردم سالاری. این بار دانشجویان که تا حدودی دل خوش کرده بودند به این شعار و آن وعده ها، نظاره گر له شدن ارزش ها و آرمان های خود نیز در زیر چرخ دنده های توسعه و قلم افرادی چون حجاریان و گنجی و مهاجرانی و سروش و ... بودند و وضع بهتر که نشد هیچ به قول سعدی " به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود"

این فضاهای مسموم در دانشگاه که دیگر به فضایی برای امتیاز گرفتن برخی افراد و احزاب تبدیل شده بود باعث شد که بسیاری از ناهنجاری ها در آن پدید آید که ماجرای شوم 18 تیر 78 یکی از هزاران آن بود.

البته این دولت زیرک تر از آن بود که اشتباه هاشمی را تکرار کند، به همین دلیل هم دست به ساخت تشکل هایی در تقابل با جریانات و تشکل های دانشجویی نزد بلکه برخی تشکل هایی که منتقد دولت قبل بودند را به تسخیر خود درآورد و فضای درگیری هر چه تمام تر در دانشگاه ها را فراهم کردند و تشکل های دانشجویی را به جان هم انداختند و دوباره این دانشجویان بودند که در بعضی تشکل ها به عنوان پیاده نظام به بازی گرفته می شدند و در این بین چه تعداد از کشور خارج شدند و چه تعداد استعدادها که زیر پاهای سیاسیون ما لگد خورد و در آتش ندانم کاری مسئولان وقت سوخت جای سوال است که بانیانش باید پاسخگوی آن باشند.

با آمدن محمود احمدی نژاد به ساختمان سفید ریاست جمهوری ایران هرچند فضای علمی کشور تا حدودی از وضعیت اسف بار قبل رهایی یافت و تا حدودی شاهد رشد علمی کشور در برخی زمینه های علمی بودیم و دانشجویان جویای علم توانستند طعم رتبه های علمی بین المللی را بچشند و آزمایشگاه های متروکه برخی دانشگاه ها تکانی بخورند ولی هرگز این پیشرفت نتوانست کشور را در جایگاه واقعی خود قرار دهد و بی شک کاملا مطلوب نبوده است و با توجه به این که هشت سال هم زمان کمی برای شگفتی سازی در عرصه علمی کشور نبود که در اختیار این دولت قرار گرفته شد و قطعاً جامعه علمی کشور ما باید بیش از این ها رشد داشته باشد.

از این رو انتظار می رود با روی کار آمدن دولت یازدهم یکی از تدابیر اصلی جناب حسن روحانی پیشرفت بی وقفه علمی کشور در تمام زمینه های علمی باشد.

از رئیس جمهوری که دائما خود را در محافل گوناگون فردی دانشگاهی می خواند انتظار می رود بدون ملاحظات سیاسی و زد و بندهای حزبی کسانی را در راس امور دانشگاه ها بگمارد که واقعا دغدغه پیشرفت علمی کشور را داشته باشند و تجربه آنها گواه این مدعا باشد نه اینکه بخواهند از این فرصت بر ضد نظام سوء استفاده کنند و با عنایت به تجربه سالیان قبل باید بر این حوزه نظارت کامل داشت، زیرا جایگاه علم ارتباط مستقیم با پیشرفت و عزت ایران اسلامی در منطقه و جهان دارد، از این رو فی امان الله رها کردن وزارت علوم خطرات جبران ناپذیری برای کشور ممکن است به بار بیاورد.

در گام های ابتدایی مانند تخصیص 20 برابری بودجه پژوهشی دانشگاه ها ما به این تدبیر امیدوار شدیم و البته این انتظار بیش از پیش است که مسئولینی که هدایت دانشگاه ها را بر عهده دارند به این درک رسیده باشند که دانشگاه محل تحصیل علم و تهذیب نفس است و جایی برای اردوکشی سیاسی و امثال آن نیست.