روحی که با توافق ژنو سازگاری نداشت

" وبیان" به نقل از وبلاگ"  ღ نگــــــــــــاه انتــــــــــــظار ღ "  نوشت "

/تحلیل دوستم مهدیه جوکار براتون آماده کردم متاسفانه خودش وبلاگ نداشت من درج کردم/

چند صباحی از توافق نامه می گذرد و روزی نیست خبری نشنویم از تهدید از تحریم از مذاکره ای دیگر، از عقب نشینی دیگر، از پیشنهادات ننگین، از پرونده های روی میز، از تحریم های عقب مانده که دقیقاً باید بعد از توافق نامه اجرا شوند به تهدیدات آمریکا که با عقب نشینی ما (البته با اجازه ی کسانی که نام عقب نشینی را دستآورد بزرگ یا نرمش قهرمانانه می نامند) زبان باز کرده و چنگ و دندان نشان می دهند.

چند صباحی از توافق نامه می گذرد و روزی نیست خبری نشنویم از تهدید از تحریم از مذاکره ای دیگر، از عقب نشینی دیگر، از پیشنهادات ننگین، از پرونده های روی میز، از تحریم های عقب مانده که دقیقاً باید بعد از توافق نامه اجرا شوند به تهدیدات آمریکا که با عقب نشینی ما (البته با اجازه ی کسانی که نام عقب نشینی را دستآورد بزرگ یا نرمش قهرمانانه می نامند) زبان باز کرده و چنگ و دندان نشان می دهند. از مجلس سنا که پای تحریم ها را امضا می کنند. از اوباما که آمال و آرزوهایش در مورد قطع کامل فعالیتها هسته ای با جنگ را بیان می کند .همه و همه از دم می خواهند بگویند دلتان خوش نباشد بدین چند برگ امضا شده، به این دستاورد بزرگ، به این دست هایی که به نشانه ی دوستی به هم فشرده شد تا دشمنی دیرینه فراموش شود، دلخوش نباشید به این آتش مانده در زیر خاکستر.

  این آتش عمیق تر از فعالیت صلح آمیز هسته ای است، عمیق تر ازغنی سازی 20 درصد است، عمیق تر از بمب اتم است ... اما چرا نمی فهمند آنها که به دنبال دوستی و سازش و گفتگو و مذاکره و حل مسالمت آمیز مسئله با کسانی اند که مسئله ی دیرینه شان با ما چیز دیگری است و ما تا آن مسئله ی اساسی را با آنها حل نکنیم، مسالمتی بین ما و آنها نخواهد بود هر چند در ظاهر به روی هم لبخند بزنیم، دست دوستی بفشاریم، تبریک بگوییم، توافقنامه امضا کنیم، به وفای به عهد آنان امیدوار باشیم یا خود را در این میدان برنده بدانیم.... اما چه می توان گفت جز اینکه باز امیدوار باشیم امید به اینکه به عهدشان می مانند و به عهدمان بمانیم.

امید به اینکه به بهانه ی فعالیت صلح آمیز هسته ایمان، دیگر تحریم نمی شویم، امید به اینکه دیگر تجربه ی تلخ مذاکرات گذشته تکرار نخواهد شد، امید به اینکه اگر ما عقب برویم آنها جلو نمی آید، امید به اینکه دست برداشتن از حقوقمان، جلوی باج خواهی و زیاده خواهی آنها را خواهد گرفت، و امید به اینکه با عقب نشینی، آمریکا دست از دشمنی با ما برخواهد داشت. و امید .... امید.... امید ...... آری آدمی به امید زنده است. اما.... ای کاش همانقدر که به وفای دشمنان دیرینه مان امیدوار بودیم که همواره ثمری جز یأس و ناامیدی برایمان نداشته اند.

اندکی به مقاومت و تدبیر نیز امیدوار بودیم تا اگر هم می شنیدیم بعد از توافق تحریممان کردند از سر یأس و ذلت سر به زیر نیافکنیم و بگوییم ما توافق کردیم، این تحریمات با روح توافقنامه سازگاری نداشت، بلکه عزتمندانه و سرافرازانه می گفتیم این تحریم با روح مقاومت ما سازگاری داشت اما ره به جایی نبرد راه غریب .....

به قلم مهدیه جوکار